دایرکت ادمین چیست؟

دایرکت ادمین یک پنل مدیریت میزبانی (Control Panel) سبک و سریع برای لینوکس است که با رابط کاربری ساده به شما اجازه می‌دهد دامنه‌ها، وب‌سایت‌ها، ایمیل‌ها، پایگاه‌داده‌ها، DNS، SSL و بکاپ‌ها را بدون خط فرمان مدیریت کنید. به‌خاطر مصرف منابع کم، پایداری خوب و هزینه منطقی، روی هاست اشتراکی، ریسلر، VPS و سرور اختصاصی محبوب است و با وب‌سرورهای Apache/Nginx/OpenLiteSpeed و نصب‌کننده‌های خودکار سازگار است.

 

دایرکت ادمین چیست و دقیقا چه کارهایی را مدیریت می‌کند؟

این کنترل‌پنلِ میزبانی لینوکسی، یک رابط ساده و کم‌مصرف برای مدیریت کامل وب‌سایت بدون نیاز به خط فرمان می‌دهد: دامنه‌ها، ساب‌دامین‌ها، ایمیل‌ها، پایگاه‌داده‌ها، DNS، SSL، فایل‌ها، کران‌جاب‌ها و بکاپ‌ها—all-in-one. با سه سطح کاربری (Admin / Reseller / User) و سازگاری با Apache/Nginx/OpenLiteSpeed و PHP Selector، روی هاست اشتراکی، VPS و سرور اختصاصی پایدار و سریع عمل می‌کند.

• مدیریت وب‌سایت و دامنه: ساخت/حذف سایت و ساب‌دامین، ریدایرکت، مدیریت لاگ‌ها و محدودیت‌ها.
• ایمیل حرفه‌ای: ایجاد صندوق‌ها، فوروارد، Auto-Responder، فیلتر اسپم، Webmail.
• دیتابیس و کاربرها: ساخت MySQL/MariaDB، دسترسی‌ها، ایمپورت/اکسپورت، بهینه‌سازی جداول.
• فایل و انتقال: File Manager تحت وب، FTP/FTPS، محدودیت فضا و پهنای‌باند برای هر کاربر.
• امنیت و SSL: صدور/نصب Let’s Encrypt، مدیریت گواهی‌ها، تنظیمات WAF/ModSecurity (در سطح سرور)، دایرکتوری‌های محافظت‌شده.
• DNS و شبکه: ساخت Zone، رکوردها (A/AAAA/CNAME/MX/TXT)، کنترل کش و انتشار.
• اتوماسیون و توسعه: Cron Job، نسخه‌های PHP، ماژول‌های رایج، نصب‌گر خودکار اپ‌ها.
• پایش و بکاپ: مانیتور منابع، آمار بازدید، بکاپ زمان‌بندی‌شده و ریستور نقطه‌ای.
• کاربری و هزینه: به‌خاطر مصرف منابع کم، برای سرویس‌های اقتصادی (مثلاً پلن‌های اشتراکی با ارزانترین قیمت خرید هاست) انتخاب محبوبی است.

مزایا و معایب دایرکت ادمین برای مدیریت هاست و سرور

مزایا (چرا خیلی‌ها سراغ DirectAdmin می‌روند)

• سبک و سریع: مصرف RAM و CPU پایین‌تر نسبت به بعضی پنل‌ها؛ روی VPSهای اقتصادی هم روان کار می‌کند.
• رابط ساده با سه سطح دسترسی (Admin/Reseller/User): مدیریت چندسایتی و فروش نمایندگی راحت است.
• سازگاری خوب با وب‌سرورها: اجرا با Apache، Nginx (به‌عنوان Reverse/Standalone) و OpenLiteSpeed؛ پشتیبانی Multi-PHP.
• نصب و نگهداری سرراست: اسکریپت نصب خودکار، به‌روزرسانی‌های پایدار، مستندات شفاف.
• هزینه منطقی لایسنس: برای هاست اشتراکی، ریسلر و حتی VPS مقرون‌به‌صرفه‌تر از برخی رقبا.
• امکانات کلیدی یک‌جا: مدیریت دامنه/ایمیل/FTP/DNS/SSL، فایل منیجر تحت وب، بکاپ زمان‌بندی‌شده و ریستور نقطه‌ای.
• هماهنگی با اتوماسیون‌های رایج: ادغام با ابزارهایی مثل WHMCS برای فروش خودکار سرویس.

معایب (جاهایی که ممکن است محدودت کند)

• اکوسیستم افزونه کوچک‌تر از بعضی رقبا: اگر به پلاگین‌های خاص/نادر وابسته‌ای، قبل از انتخاب سازگاری را بررسی کن.
• ظاهر و UX کمتر “فانتزی”: مینیمال و کاربردی است، اما ممکن است برای برخی تیم‌ها جذابیت ظاهری کمتری داشته باشد.
• برخی تنظیمات پیشرفته نیازمند SSH/کانفیگ دستی: مخصوصاً در سناریوهای امنیتی یا معماری‌های غیرمتعارف.
• مهاجرت از/به پنل‌های دیگر: ابزار انتقال دارد، اما تفاوت ساختار (ایمیل/DNS/نسخه‌ها) گاهی به تنظیم دستی نیاز دارد.
• تنها روی لینوکس: اگر محیط ویندوزی می‌خواهی (IIS/SQL Server یا اکوسیستم .NET)، گزینه مناسب تو نیست.

برای چه کسب‌وکارهایی مناسب‌تر است؟

• شرکت‌ها/آژانس‌هایی که چندین سایت یا مشتری ریسلری دارند و دنبال پنلی پایدار، کم‌هزینه و کم‌مصرف هستند.
• تیم‌هایی که می‌خواهند روی VPS اقتصادی شروع کنند و بعداً به‌سمت منابع بالاتر بروند.
• هاستینگ‌هایی که به سادگی مدیریت روزمره (ایمیل، دامنه، SSL، بکاپ) اهمیت می‌دهند.

کِی بهتر است سراغ گزینه دیگری بروی؟

• وقتی به ماژول‌های خاص و افزونه‌های فراوان نیاز داری (مثلاً اکوسیستم بزرگ‌تر و یکپارچگی‌های غیرمعمول).
• وقتی زیرساختت ویندوز‌محور است یا به قابلیت‌های خاص Plesk در ویندوز احتیاج داری.
• اگر تیم غیر‌فنی‌ات به ظاهر فوق‌العاده «گرافیکی/ویجتی» وابسته است و حاضر به یادگیری UI مینیمال نیست.

نکات تصمیم‌گیری سریع

• اندازه ترافیک و تعداد سایت‌ها را بسنج؛ DirectAdmin برای چند‌سایتی سبک تا متوسط عالی است و در سنگین‌ها هم با تنظیم درست جواب می‌دهد.
• قبل از مهاجرت، چک کن ایمیل‌ها، DNS، نسخه‌های PHP/MySQL و SSL به‌صورت بی‌وقفه منتقل شوند.
• اگر از کش/وب‌سرور خاص (مثل OpenLiteSpeed یا Nginx با تنظیمات سفارشی) استفاده می‌کنی، راهنمای رسمی و مستندات را از قبل مرور کن.

 

دایرکت ادمین یا سی‌پنل؟ مقایسه کاربردی و تفاوت‌های مهم

اگر دنبال یک جواب صفر و یکی باشیم، هر دو کار را راه می‌اندازند. تفاوت اصلی در «سبک کار»، «هزینه لایسنس» و «عمق امکانات» است. سی‌پنل معمولاً پرامکانات‌تر و پرزرق‌وبرق‌تر است؛ دایرکت ادمین سبک‌تر، سریع‌تر و اقتصادی‌تر. انتخاب درست را باید بر اساس اندازه پروژه، بودجه و مهارت تیم بگذاری.

نگاه کلی (در دو خط):

• سی‌پنل = امکانات زیاد، اکوسیستم بزرگ، هزینه بالاتر.
• دایرکت ادمین = مصرف منابع کمتر، سادگی، هزینه منطقی.

 

تجربه کاربری و یادگیری

اول با تجربه شروع کنیم. سی‌پنل رابطی پر از ماژول و گزینه دارد و برای تیم‌های غیر فنی «آشنا» به نظر می‌رسد. دایرکت ادمین مینیمال‌تر است و منوها جمع‌وجورترند؛ کارهای روزمره سریع‌تر انجام می‌شوند، اما برای بعضی تنظیمات پیشرفته شاید کمی بیشتر بگردی.

• اگر تیم پشتیبانی‌ات تازه‌کار است و می‌خواهی «همه‌چیز دم دست» باشد → سی‌پنل.
• اگر سرعت عمل و شفافیت منوها برایت مهم‌تر است → دایرکت ادمین.

منابع و کارایی

در سرورهای کم‌منبع (VPS اقتصادی)، تفاوت را واضح حس می‌کنی. دایرکت ادمین RAM/CPU کمتری می‌خواهد و در شلوغی‌های معمول پرتکان نمی‌شود. سی‌پنل هم پایدار است اما به‌طور کلی سنگین‌تر است.

• سایت‌های زیاد روی VPS سبک؟ دایرکت ادمین احتمالاً نرم‌تر اجرا می‌شود.
• سرورهای قوی با چند ده/چند صد حساب؟ هر دو خوب‌اند، تصمیم بیشتر به اکوسیستم/هزینه برمی‌گردد.

امکانات و اکوسیستم

سی‌پنل درگاه‌های ادغام بیشتری دارد (پلاگین‌ها، اسکریپت‌ها، ماژول‌های شخص ثالث). دایرکت ادمین هم امکانات اصلی (دامنه، ایمیل، دیتابیس، DNS، SSL، فایل منیجر، بکاپ) را کامل پوشش می‌دهد و با Apache/Nginx/OpenLiteSpeed سازگار است.

• اگر به افزونه‌های خاص و اینتگریشن‌های غیرمعمول نیاز داری → سی‌پنل.
• اگر امکانات استاندارد می‌خواهی و «سبک + پایدار» اولویت توست → دایرکت ادمین.

مدیریت ریسلر و چندسایتی

هر دو پنل سه سطح کاربری را پوشش می‌دهند (Admin/Reseller/User) و برای فروش نمایندگی مناسب‌اند. سی‌پنل با WHM سال‌هاست استاندارد بازار ریسلر بوده؛ دایرکت ادمین هم گردش کار ساده و قابل اتکایی دارد.

• مهاجرت از سی‌پنل به دایرکت ادمین شدنی است؛ فقط ایمیل‌ها/DNS/SSL را قبل از سوییچ نهایی تست کن.

امنیت و نگهداری

امنیت را بیشتر روش کار تو می‌سازد تا نام پنل. در هر دو: به‌روزرسانی منظم، WAF/ModSecurity، محدودیت نرخ روی مسیرهای حساس، بکاپ زمان‌بندی‌شده و مانیتورینگ ضروری است. تفاوت چشمگیر امنیتی ذاتی بین این دو برای سناریوهای معمول وجود ندارد؛ کانفیگ درست تعیین‌کننده است.

هزینه و لایسنس

بدون عدد دقیق بگوییم: هزینه لایسنس سی‌پنل معمولاً بالاتر است؛ دایرکت ادمین اقتصادی‌تر تمام می‌شود، خصوصاً وقتی چند سرور یا تعداد زیادی اکانت داری. اگر بودجه برایت حساس است، این بند می‌تواند تصمیم را قطعی کند.

 

نصب و راه‌اندازی دایرکت ادمین چگونه است؟ (پیش‌نیازها، سیستم‌عامل، وب‌سرور)

اگر یک سرور لینوکسی تمیز و یک لایسنس معتبر داشته باشی، راه‌اندازی این کنترل‌پنل مسیر پیچیده‌ای نیست. ایده کلی این است: اول سرور را آماده کن، بعد نصب خودکار را اجرا کن، و در نهایت وب‌سرور/ایمیل/DNS و امنیت را تنظیم کن. پایین را «ترکیبی» نوشتم تا هم روایت داشته باشد هم نکات کلیدی جلوی چشم بماند.

 

پیش‌نیازها، خیلی خلاصه

یک IP عمومی ثابت، دسترسی روت (SSH)، و یک Hostname درست به‌صورت FQDN (مثلاً server.example.com) لازم داری. بهتر است AlmaLinux/Rocky 8 یا 9، Debian 11/12 یا Ubuntu LTS داشته باشی. حداقل منابع پیشنهادی: 2 هسته CPU، 4 گیگ RAM (۸ بهتر)، و SSD/NVMe حدود ۴۰ گیگ.

• پورت‌های حیاتی: 2222 برای پنل، 80/443 برای وب، 53 برای DNS، و پورت‌های مرسوم ایمیل و
• قبل از شروع: سیستم را به‌روز کن، ساعت/منطقه زمانی را تنظیم کن، و اگر RAM کم است یک Swap سبک در نظر بگیر.

 

1 آماده‌سازی سرور

اول Hostname را روی FQDN بگذار و رکورد A همان نام را به IP سرور اشاره بده. این کار بعدها برای SSL، ایمیل و گزارش‌ها حیاتی است. سپس فایروال را طوری تنظیم کن که پورت‌های پنل، وب، DNS و ایمیل باز باشند. یک‌بار هم منابع را چک کن تا زیر بار اولیه کِش نیاید.

2 لایسنس و نصب خودکار

از فروشنده، لایسنس هماهنگ با IP سرور بگیر (Client/License ID). نصب رسمی DirectAdmin یک اسکریپت خودکار دارد که بسته‌ها را مطابق سیستم‌عامل جمع می‌کند. فرآیندش تعاملی است: آدرس Hostname، کارت شبکه و نسخه‌های PHP را از تو می‌پرسد. بعد از اتمام، پنل روی پورت 2222 در دسترس است.

3 ورود و پیکربندی اولیه

اولین ورود را با تغییر رمز ادمین شروع کن. برای Hostname، SSL رایگان Let’s Encrypt را فعال کن تا ورود امن باشد. اگر می‌خواهی DNS را خودت سرویس بدهی، Nameserver‌ بساز؛ اگر نه، از DNS رجیسترار استفاده کن. یک Package بساز و اولین کاربر/سایت را روی همان بسته ایجاد کن.

4 انتخاب وب‌سرور و نسخه‌های PHP

دایرکت‌ادمین با Apache، Nginx (به‌صورت Reverse یا Standalone)، OpenLiteSpeed و حتی LiteSpeed Enterprise سازگار است. انتخابت را با توجه به سناریو انجام بده:

• وردپرس/سایت‌های PHP عمومی: OpenLiteSpeed/LiteSpeed معمولاً TTFB کمتری می‌دهد.
• اپ سفارشی/سناریوهای خاص: Nginx (به‌تنهایی یا جلوِ Apache) انعطاف خوبی می‌دهد.
  نکته‌های مشترک: HTTP/2 یا 3 را فعال نگه دار، TLS 1.3 و OPcache روشن باشد، فشرده‌سازی Brotli/Gzip را هم فعال کن.

5 ایمیل و DNS؛ تحویل‌پذیری مهم‌تر از راه‌اندازی است

برای ایمیل حرفه‌ای، سه چیز را از همان روز اول درست کن: PTR/rDNS هماهنگ با Hostname، فعال‌سازی SPF/DKIM/DMARC، و ارسال تست به چند سرویس (جیمیل/اوت‌لوک) تا مطمئن شوی به اسپم نمی‌روی. اگر رکوردهای DNS را خودت می‌دهی، Zoneها و TTLها را مرتب نگه دار.

6 امنیت، بکاپ و مانیتورینگ

امنیت را لایه‌لایه ببند: WAF/ModSecurity (با قوانین OWASP)، محدودیت نرخ روی مسیرهای حساسی مثل wp-login و API، احراز هویت دومرحله‌ای برای پنل و SSH، و غیرفعال کردن هر افزونه/سرویس بلااستفاده.

• بکاپ ۳–۲–۱: سه کپی، دو نوع رسانه، یک نسخه خارج از سرور؛ زمان‌بندی روزانه/هفتگی و حتماً «تست ریستور» ماهانه.
• مانیتورینگ: آپ‌تایم دقیقه‌ای، p95/p99 تأخیر، خطاهای 5xx، و هشدار روی ایمیل/تلگرام. قبل از کمپین‌ها، یک تست فشار کوتاه اجرا کن تا غافلگیر نشوی.

 

بیشتر بخوانید: آموزش گام به گام بکاپگیری از دایرکت ادمین

 

اشتباهات رایج (و راه دور زدن‌شان)

• Hostname/SSL ناقص → ورود ناامن و ایمیل‌های اسپم: اول FQDN و گواهی را درست کن.
• فایروال بسته → دسترسی به پنل/ایمیل قطع: پورت‌ها را مرور کن و قوانین ارائه‌دهنده ابری را هم چک کن.
• منابع مرزی → کرش‌های تصادفی: RAM/CPU را کمی بالاتر ببر یا سرویس‌های غیرضروری را خاموش کن.
• DNS آشفته → قطعی‌های نامرئی: از همان ابتدا ساختار رکوردها و TTLها را تمیز نگه دار.

 

مسیر استاندارد این است: سرور تمیز + FQDN درست → نصب خودکار → SSL و بسته‌های اولیه → انتخاب وب‌سرور/PHP متناسب با سناریو → تنظیم ایمیل/DNS با استانداردهای تحویل‌پذیری → بستن امنیت و راه انداختن بکاپ/مانیتورینگ. همین روال ساده، یک استقرار پایدار به تو می‌دهد؛ بعدش هم هرجا گلوگاهی دیدی، با مانیتورینگ سراغ همان نقطه برو، نه کل سیستم.

تنظیمات ضروری در DirectAdmin: ایمیل، DNS، SSL، دیتابیس و بکاپ

برای اینکه سرور «واقعاً» پایدار و بی‌دردسر کار کند، همین پنج بخش ستون فقرات تو هستند. ایده ساده است: ایمیل باید تحویل‌پذیر باشد، DNS تمیز و قابل‌اعتماد بماند، SSL همیشه معتبر بماند، دیتابیس سریع و امن باشد، و بکاپ‌ها نه‌فقط گرفته شوند، بلکه قابلِ ریستور باشند. پایین را ترکیبی از متن و نکته‌های کوتاه می‌بینی تا هم سریع جلو بروی و هم چیزی از قلم نیفتد.

 

ایمیل (تحویل‌پذیری و اعتماد)

اگر ایمیل‌هایت به اسپم بروند، عملاً ارتباط با کاربر قطع می‌شود. در دایرکت‌ادمین چند نکته را همان اول ببند:

• SPF/DKIM/DMARC را برای دامنه فعال کن؛ این سه رکورد ستون‌های اعتبار فرستنده‌اند.
• PTR/rDNS را برای hostname تنظیم کن تا سرویس‌های بزرگ تو را «ناشناس» نبینند.
• پورت‌ها و Rate Limit ارسال را مدیریت کن (مثلاً برای هر کاربر سقف منطقی بگذار) و خط‌مشی Bounce/Abuse داشته باش.
• صندوق‌ها، فورواردها و Auto-Responder را تمیز نگه دار؛ میل‌باکس‌های پر یا ریدایرکت‌های بی‌هدف امتیاز تو را پایین می‌آورند.
• هر تغییر مهم را با یک ارسال آزمایشی به جیمیل/اوت‌لوک بسنج.

DNS زیربنای دسترس‌پذیری

DNS بد، همه‌چیز را خراب می‌کند—even اگر وب‌سرور عالی باشد.

• برای دامنه اصلی، رکوردهای A/AAAA و CNAME (www) را مرتب کن؛ MX به میل‌سرور درست اشاره کند.
• TXT‌های SPF/DKIM/DMARC را دقیق وارد کن و تو در تو نکن.
• برای انتشار سریع در شروع کار، TTL را پایین بگذار (مثلاً 300 ثانیه) و بعد از پایدار شدن، بالاتر ببر.
• اگر DNS را خودت می‌دهی، الگوی Zone تمیز بساز؛ اگر نه، از DNS رجیسترار استفاده کن تا مسئولیت کمتر شود.

SSL امنیت و رتبه تجربه کاربر

HTTPS فقط قفل سبز نیست؛ روی اعتماد و Core Web Vitals هم اثر دارد.

• برای hostname و دامنه‌ها Let’s Encrypt را فعال کن و نوسازی خودکار را چک کن.
• ریدایرکت HTTP → HTTPS را یک‌دست کن؛ اگر مطمئنی، HSTS را اضافه کن (با احتیاط).
• TLS 1.2/1.3 روشن و نسخه‌های قدیمی خاموش؛ زنجیره گواهی (Chain) کامل باشد.
• نیاز به زیر‌دامنه‌های متعدد داری؟ اگر امکانش هست، Wildcard با چالش DNS بگیر تا مدیریت ساده شود.

دیتابیس (کارایی و کم‌دردسری)

اکثر «کندی‌های مرموز» از همین‌جاست؛ مرتبش کن تا TTFB پایین بیاید.

• برای هر اپلیکیشن یک DB و کاربر جدا بساز؛ اصل حداقل دسترسی را رعایت کن.
• utf8mb4 با کولیشن سازگار (مثل utf8mb4_unicode_ci) را پیش‌فرض بگذار تا با فارسی مشکل نداشته باشی.
• جدول‌ها را سبک نگه دار: لاگ‌های خیلی قدیمی را آرشیو/پاکسازی کن و برای ستون‌های پرجست‌وجو ایندکس بساز.
• اتصال از راه دور را مگر به‌ضرورت باز نکن؛ اگر باز است، IPها را محدود کن.
• برای اپ‌های شلوغ، کش لایه اپ (مثل Redis) را کنار DB داشته باش تا رفت‌و‌برگشت کم شود.

بکاپ (۳–۲–۱ و ریستور واقعی)

بکاپی که ریستورش تست نشده، «بکاپ» نیست.

• ۳–۲–۱: سه کپی، روی دو رسانه متفاوت، یک نسخه خارج از سرور (S3/FTP/NFS).
• زمان‌بندی منطقی: روزانه افزایشی + هفتگی کامل؛ نگهداشت حداقل 14–30 روز.
• بکاپ را رمزگذاری کن، فایل‌های بی‌مصرف (کش‌ها) را از بکاپ خارج کن، و گزارش موفق/ناموفق بودن را بررسی کن.
• ماهی یک بار ریستور آزمایشی انجام بده؛ همین کار ساده جلوی ده‌ها ساعت بحران را می‌گیرد.

 

چک‌لیست ۶۰ ثانیه‌ای قبل از تحویل به کاربر

• ایمیل: SPF/DKIM/DMARC فعال، PTR درست، ارسال آزمایشی موفق.
• DNS: A/AAAA/CNAME/MX/TXT صحیح، TTLها منطقی.
• SSL: همه دامنه‌ها با HTTPS، تمدید خودکار فعال، TLS 1.2/1.3 روشن.
• دیتابیس: دسترسی‌ها محدود، utf8mb4، ایندکس‌های ضروری، اتصالِ راه دور بسته.
• بکاپ: ۳–۲–۱ اجرا، رمزگذاری و گزارش‌گیری روشن، ریستور تست‌شده.

با همین چارچوب ساده، دایرکت‌ادمین بدون حاشیه و قابل اعتماد کار می‌کند؛ هر وقت مشکلی دیدی، از همین پنج بخش شروع کن—۹ بار از ۱۰ بار، پاسخ همان‌جاست.

 

لایسنس و هزینه‌ها: انواع لایسنس دایرکت ادمین و نکات مهم خرید

انتخاب لایسنس این پنل فقط «قیمت» نیست؛ به اندازه پروژه، تعداد اکانت‌هایی که می‌سازی، نوع سرور (VPS یا اختصاصی) و دوره پرداخت هم بستگی دارد. اگر درست انتخاب کنی، هم هزینه کل مالکیت پایین می‌ماند، هم رشد آینده‌ات دردسرساز نمی‌شود.

 

انواع لایسنس (به‌صورت کاربردی)

• شخصی/تک‌سرور برای سایت‌های کم‌تعداد: مناسب فریلنسرها یا شرکت‌های کوچک؛ معمولاً محدودیت در تعداد دامنه/اکانت دارد و برای شروع اقتصادی است.
• استاندارد/ریسلر برای میزبانی چندسایتی: مناسب هاست اشتراکی و آژانس‌ها؛ تعداد اکانت بیشتر، مناسب VPS یا سرور اختصاصی، با امکانات کامل مدیریت کاربر.
• حجمی/دیتاسنتری برای ارائه‌دهندگان: تخفیف پلکانی بر اساس تعداد؛ اگر چند سرور داری یا قصد توسعه سریع داری، این مدل به‌صرفه‌تر تمام می‌شود.
• آزمایشی/کوتاه‌مدت برای ارزیابی: برای تست قبل از تصمیم نهایی؛ کمک می‌کند مصرف منابع و سازگاری افزونه‌ها را در محیط واقعی ببینی.

 

ساختار هزینه‌ها چطور شکل می‌گیرد؟

• دوره پرداخت: ماهانه انعطاف‌پذیرتر است؛ سالانه معمولاً ارزان‌تر تمام می‌شود.
• ظرفیت لایسنس: سقف اکانت/دامنه، عامل مستقیم روی قیمت است.
• افزونه‌ها و اکوسیستم: وب‌سرورهای تجاری (مثلاً LiteSpeed Enterprise)، CloudLinux یا آنتی‌ویروس‌ها هزینه جدا دارند.
• پشتیبانی و آپدیت: مطمئن شو دوره پشتیبانی/به‌روزرسانی در قیمت لحاظ شده و مسیر تمدید شفاف است.

 

نکات مهم خرید (اشتباهات رایج را دور بزن)

1. همخوانی IP و لایسنس: لایسنس روی IP عمومی سرور قفل می‌شود؛ قبل از خرید IP را قطعی کن (و اگر NAT داری، شرایط را از فروشنده بپرس).
2. سیستم‌عامل پشتیبانی‌شده: نسخه توزیع لینوکس (Alma/Rocky، Debian، Ubuntu LTS) با سیاست پشتیبانی لایسنس هم‌خوان باشد.
3. امکان انتقال لایسنس: اگر سرور را عوض کردی، فرآیند انتقال به IP جدید چقدر طول می‌کشد و چند بار در ماه مجاز است؟
4. تعداد اکانت واقعی که نیاز داری: لایسنس کوچک‌تر بخر ولی سقف رشد ۶–۱۲ ماه آینده را هم لحاظ کن تا زود به سقف نخوری.
5. یکپارچگی با ابزار فروش/اتوماسیون: اگر ریسلر هستی، سازگاری با WHMCS و API لایسنس را بررسی کن.
6. منبع خرید معتبر: سراغ نماینده رسمی برو؛ لایسنس‌های غیراصل ریسک امنیتی و قطع ناگهانی دارند.
7. مدل پشتیبان‌گیری: قبل از هر جابه‌جایی لایسنس/سرور، بکاپ کامل بگیر تا در صورت وقفه، سریع ریستور کنی.
8. هزینه کل مالکیت (TCO): فقط برچسب قیمت را نبین؛ هزینه سرور، افزونه‌ها، پشتیبانی و زمان تیم را هم جمع ببند.

 

سناریوهای رایج و پیشنهاد سریع

• سایت‌های محدود یا آژانس کوچک: لایسنس شخصی/تک‌سرور کافی است؛ با رشد مشتری‌ها به استاندارد ارتقا بده.
• هاستینگ نوپا با چندین مشتری: استاندارد/ریسلر به‌همراه اتوماسیون صورتحساب و مانیتورینگ؛ روی VPS قوی یا سرور اختصاصی.
• ارائه‌دهنده با چند سرور: مدل‌های حجمی/دیتاسنتری بگیر تا هزینه هر سرور پایین بیاید و مدیریت لایسنس‌ها یکپارچه شود.